Duo penotti, Glorya de nijlpaard en de Kilimanjaro

Zo weer een verhaaltje vanuit Tanzania. Ik zit hier nu alweer een maand en de tijd gaat zo snel voorbij! Zo hebben we vorige week nachtdiensten vol met verassingen. We hebben in een ambulance met sirenes gereden door de chaotische stad met een zwangere vrouw die op het punt stond te bevallen. In de ambulance zaten ook nog 2 familileden wij 3 witte studentjes. Het was echt heel grappig we vlogen door heel de ambulance konden nergens goed zitten of aan vasthouden en stiekem hoopte ik dat die vrouw in de ambulance zou bevallen en ik het nood verlossetje zou mogen gebruiken. Helaas waren we op tijd bij het ziekenhuis en hebben we haar overgedragen. We waren daar ook net te laat want daar had net een stuitbevalling plaats gevonden van een kindje met een open ruggetje, ik baalde zo hard dat die ambulance niet nog wat sneller had gereden en ik dat had kunnen zien. Maar dat zal vast nog wel een keer gebeuren.

Verder had ik van de week ruzie met een stomme vroedvrouw, was echt zo'n luie dikke die heel de dienst nog niks had uitgevoerd en toen puntje bij paaltje kwam ze er met mijn bevalling vandoor ging. Ik heb even getwijfeld of ik slaapmiddel in haar thee zou doen zodat ik er de rest van de nacht geen last meer van had maar ik kon zo iets niet in de medicijnkast vinden.

Tijdens de nachtdiensten kan je hier gewoon slapen als er niks te doen is of nog geen bevallingen zijn, op het begin was dit zo vreemd maar nu is het eigenlijk heel grappig. Afgelopen week waren er 3 verloskundige per nacht plus wij met z'n 3-en. Dus er waren bedden te kort dus ik sliep gezellig met Marlies in een bedje en Chantal met Juliana een Massai vrouw, en echt heel lief. Zij zegt dat ze onze Afrikaanse mama is en wij haar 3 witte dochters. Ze is heel gastvrij en leert ons veel en wij lachen heel wat af!

Zo kwam het dat ze bij Chantal in bed kroop, maar ze is nog langer als Chantal en ook niet echt heel mager dus hun lagen echt heel krap op dat 1-persoons bedje, was net Duo Penotti op het bed, iedere keer als ik er naar keek kreeg ik spontaan de slappe lach. Toen ik eindenlijk aan het komische beeld gewoon was, viel Juliana diep in slaap en nou dat hebben we gehoord! Ze heeft alle Afrikaanse bomen in heel kleine stukjes gezaagd, dus Chantal lag daar met een snurkende hijgende verloskundige naast haar en ik kon alleen maar lachen wat ook niet goed is want van al dat lachen moet ik altijd direct naar het toilet alleen die squads toilet zijn hier echt dramatisch! Waarschijnlijk ben ik hier veels te onhandig voor maar ik moest dur heel nodig plassen maar ik had geen tijd genoeg meer om heel mijn pak en schoenen uit te trekken zodat ik niks onder kan plassen dus dit was 1 pretpakket! De lampen doen het hier ook niet dus je zit in het donker en ik was dus andersom boven dat putje gaan staan, ik wist niet dat er nog een voor en achter aan het putje zat maar het straaltje kwam dus niet in het putje terecht maar overal daarnaast... zo vies! Dus ik de dweil gaan halen, kon het nergens vinden tot Juliana opeens met een halve stok in haar handen kwam: dit was de dweil doormidden haha. Dus ik ben maar fanatiek met emmers chloor in de weer gegaan. Nu ik dit zo opschrijf denk ik waarom vertel ik dit, weet ik ook niet maar anders lees je er maar over heen ;).

Later die nachtdienst lagen we ondanks het gesnurk allemaal te slapen en blijkbaar werd er op de deur gebons maar ik heb het nooit gehoord maar Chantal was er heen gegaan en werd een taxibusje in getrokken waar een bevalling had plaatsgevonden zonder iets. De verloskundige is achter haar aan gerend met instrumenten om het kindje af te navelen en de mama te helpen die daar tussen de familie in de taxi lag. Ik lag nog lekker te slapen nergens van bewust totdat er opeens een vrouw maar aan m'n arm zat te trekken en maar riep: Nursey, Nursey. Ik dacht wat is dit nu weer, toen ik mijn ogen opendeed lag er een baby op mijn buik en snapte ik er helemaal niets meer van. Marlies lag nog steeds te slapen naast me en ik ben zonder bril en schoenen de verloskamer in gestrompeld met de baby en heb het kindje nagekeken. Een heel klein meisje van 2,3 kg met echt heel veel lieve zwarte krulletjes en enorm grote ogen! Het was echt een dotje, zo lief. Buiten stonden de familieleden te wachten en daar heb ik het kindje aan gegeven. Toen kwam de mama ook uit de taxi strompelen met de navelstreng nog tussen haar benen want de placenta moest nog geboren worden! Ik vond het enorm hilarisch en moest zoveel lachen en die vrouwen hier doen gewoon mee want wat is er zwaar aan een bevalling? Die vrouwen doen alsof ze even naar de bakker gaan want je hoort ze ook bijna nooit klagen of wat dan ook.

Verder doen we hier nu vaak bevallingen gewoon helemaal alleen dat de rest gewoon ligt te slapen. Ik vind dit echt zo gaaf! Zo was er een vrouw zwanger van een 7e kind dus ik dacht dit wordt een snelle en ja hoor 45 minuten liep ze zelf de verloskamer in en nog voor ik mijn handschoen aanhad kuchte ze en lag de baby er. Gelukkig was deze vrouw niet HIV positief want de handschoenen waren te laat. Het was ook het eerste jongetje wat geboren is tijdens een bevalling die ik heb gedaan. Ik heb hier tot nu toe alleen nog maar meisjes gehad, Chantal heeft alle jongetjes. Dus Eric ik weet niet of dit een teken is anders mag je je wel alvast gaan voorbereiden op heel veel kleine, pittige, eigenwijze Cynthiaatjes of tijdens de nachten continu je sokken aanhouden ;).

Afgelopen zaterdag hebben we onze eerste safari gedaan en was echt zo gaaf! Meteen toen we het park binnenreden was er een grote groep zebra's en 1 mama giraffe en 3 kleintjes. Zo schattig. Ik had meteen een Madagascar gevoel, verder hebben we daar gewoon tussen de apen, buffels en flamingo's gelopen. En ik heb Glorya de nijlpaard gezien, ik was zo gelukkig want de nijlpaard en de neushoorn zijn de beesten die ik wil zien, de natuur was ook echt heel mooi en intens genoten.

Zondag zijn we ons bed uitgetrommeld want we moesten naar de kerk. Stiekem hadden we gehoopt dat ze ons zouden vergeten en daarom ons wekker niet gezet maar helaas we moesten weer naar dat valse koor gaan luisteren. We gingen nu naar een andere kerk en de dokter koos echt de allerbeste plek ooit uit: NOT! We gingen op een bankje zitten waarvan ik de spijkers al uit het zitvlak zag komen dus wanneer er weer iemand bij kwam zitten begonnen we steeds schever te zitten. Het zelfbeeld van de meeste mensen klopt ook echt niet, want ze hebben allemaal nogal een poezelig kontje en zijn vrij zwaar maar ze gaan zo dicht op je zitten dus zaten we lekker krap, schuin op een bankje wat elk moment af zou breken zodat we met zijn allen op de grond zouden liggen. Stiekem hoopte ik dat dit ook zou gebeuren, hoe hilarisch zou dit zijn in de kerk als we daar tussen al die poezelige Afrikaantjes op de grond hadden gelegen? Helaas was het toch nog sterk genoeg om de kerkdienst uit te zitten.

Donderdag hadden we een Medical Outreach in een dorp 60km verderop met de andere medische vrijwilligers, 1 dokter en heel veel medicijnen consultaties te gaan doen. Toen we daar aankwamen stonden er al heel veel mensen te wachten, allemaal Massaai dus met de rode en blauwe doeken en enorme lippen en oorlellen die volhangen. Het stonk daar ook echt enorm, al die mensen roken zo erg naar geit. En nu vind ik geitjes echt heel lief en schattig maar mensen die naar geit ruiken vind ik minder. Het was een trieste aangelegenheid en enorm chaotisch. Samen met een andere vrijwilliger werd ik door de dokter meegevraagd en moesten we hem assisteren bij de controles en onderzoeken.

Er waren heel veel zieke baby's met luchtweginfecties, huidinfecties, heel veel oogontstekingen en heel veel wormen en parasieten waardoor al de kinderbuikjes kei dik, rond en vooruit staken, echt heel triest! Omdat het zo druk was, had de dokter ook geen tijd om echt een goede controle te doen en werd er heel snel een diagnose aan geplakt. De baby's die we hier hebben gezien waren ook veel te stil, echt zo rustig dat het niet meer gezond was. Er was ook een klein kindje die 3 maanden oud was en nog maar 3kg woog. Het was van onder de navel verlamd en het nekje stond ook scheef waardoor het hoofdje ook heel gek stond en niet kon bewegen. De dokter wist niet precies wat dit was maar het was de eerste keer dat er een dokter naar dit kindje keek. Zo zielig en toekomstloos!

Gelukkig hebben we ook gelachen, zo moest ik bij een klein mannetje van 2 jaar naar zijn longen gaan luisteren en kijken wat het kindje mankeerde. Maar dit jongetje vond mij enorm eng en sloeg iedere keer de stethoscoop weg, zijn mama probeerde hem wat af te leiden met wat lekkere melk, dus aan de borst! Maar dit jongetje deed dit niet lief en voorzichtig nee die zag die borst en pakte het met 2 handjes vast alsof die een mega big mac ging eten en nam zo een hele grote hap! Ik kreeg er spontaan pijn van maar de mama gaf geen krimp.

's Middags ben ik mee gaan helpen met de medicijnen uit te delen, en dit is alsof de mensen in een snoepwinkel waren zo graag wilde ze zoveel hebben. Zo stonden alle kindjes in de rij om zoveel mogelijk paracetamol te krijgen. Aan het einde van de dag was ik gesloopt, maar we hadden alle mensen van jong tot oud gezien en geprobeerd te helpen en waren bijna door al onze medicijnen heen. Mijn witte doktersjas was helemaal bruin omdat alle kindjes je aan willen raken met je willen knuffelen en hier kan ik geen weerstand aan bieden. Ik vind ze zo lief en ze zijn zo vrolijk ondanks hun trieste situatie.

De mannen daarentegen willen je ook continu aanraken maar hun vind ik zo irritant. Nu is het bij de Massaai stam gebruikelijk dat ze niet 1 maar 3-5 vrouwen hebben en daarom hebben we deze dag verschillende aanzoeken gehad dat we hun 3e,4e of 5e vrouw konden worden. Nu dacht ik dat als ik zou zeggen dat ik verkering heb dit hun wel zou afschrikken maar dat vinden ze alleen maar grappig want dan zeggen ze dat ik die witte in Nederland moet laten en een Afrikaan hier moet nemen want je moet niet alleen in je bed slapen. Brr.. vies.

Gelukkig zijn er ook genoeg mannelijke vrijwilligers die je wel helpen en wij hebben onze vaste taxichauffeur: Ema een local en echt mijn enige mannelijke vriend hier. Die man is zo grappig en hartelijk. Hij spreekt goed Engels en brengt ons overal heen en haalt ons op maakt niet uit hoelaat. Het belangrijkste: hij heeft gordels in zijn auto, heeft geweldige muziek en rijd redelijk normaal zodat ik wat meer kans heb dat ik zonder ongelukken aankom. Iedere keer als we in zijn auto gaan zitten zet hij de muziek hard (Rihanna, Chris Brown) en de leukste: Daddy Yankee, dus iedere keer schalt Gasolina door de auto en zitten we allemaal te swingen en mee te zingen. Dan doet hij zijn ramen open en komt als een baas met zijn chickies aangereden bij de eindbestemming en worden we niet opgelicht met wat we moeten betalen. Dit zijn altijd erg leuke ritjes en doen veel met de taxi!

Nu ga ik weer stoppen want we zijn in Moshi: afgelegen onderaan de voet van de Kilimanjaro bij het 2e huis van ons gastgezin en de zon breekt door en ik zie vanaf hier de witte top van de Kilimanjaro hoe indrukwekkend!

xxxx-jes Cyn