Mount Longido, lieve geitjes en de verloskamers!

We zijn alweer een week verder, en er is alweer zoveel gebeurd en ook zoveel wat moest gedaan worden maar wat niet werd gedaan dat ik vast nog heel veel dingen ben vergeten maar ik ga een poging doen.

De eerste week hebben we alleen dagdiensten op stage gelopen, was erg rustig dus hebben we er maar halve dagen van gemaakt en zijn we verder de laatste dingen gaan regelen. Zo moesten we voor ons internet nog een abonnement afsluiten zodat we onbeperkt kunnen browsen. Je zou denken dat is zo gebeurd, nou in Tanzania is dus niks zo gebeurd. Het duurt maar en het duurt maar en je weet niet waar je op staat te wachten. Weten ze zelf volgens mij ook niet maar dus heel irritant! En aangezien ik zo geduldig ben kan je wel al voor je zien hoe ik daar dan sta, en dus steeds vrolijker ga kijken.

Zo zeiden ze bij de computerwinkel dat ons sim-kaartje eerst geregistreerd moest worden voor we er een abonnement voor konden aansluiten. Moest weer bij een ander winkeltje gebeuren dus wij dat gaan zoeken. Voor die winkel werden we meteen al aangesproken en zij konden ons wel helpen. Meteen 10 van Sjonnies om ons heen die dat is gingen doen, nou toen wisten we al dat dit hem niet ging worden eigenlijk. Het sim kaartje gegeven en ze wilden dat we eerst beltegoed bij hun gingen kopen want anders konden ze niet kijken. Ik dacht bekijken jullie het, je lult maar wat dat ga ik dus is effe niet doen. Hun weer praten en doen, toen kwamen ze met het volgende praatje dat ze het wel konden doen maar dat we dan een nieuw sim kaartje moesten kopen. Ik was ondertussen al naar buiten gelopen want ik kon mijn gezicht echt niet in de plooi houden, ik vond het zo grappig en dacht laat maar. Werd natuurlijk meteen gevolgd en ze zeiden polé polé = rustig aan (dit zeggen ze dus continue overal, want alles gaat niet rustig nee het gaat zo sloom, maar ook echt sloom). Het is ons uiteindelijk gelukt om een abonnementje af te sluiten met hulp van een toevallige ontmoeting met een Engelse boer in Tanzania.

Donderdagavond was er een vrijwilligersavond van Projects-Abroad met buffet en Afrikaanse dans, dit was erg leuk en erg lekker (er was gewoon aardappelpuree, nog nooit zo blij geweest met gewoon aardappelpuree en lekker dat die was). Je kon daar ook dansen, maar dat is zo gek haha. Die staan te schudden met hun kont en aangezien die al een vrij flinke omvang hebben trilt dat allemaal, en dan gooien ze hun borsten en buik er ook nog is tegenaan en dan doen ze van die kleine stapjes en staan met hun armen te zwaaien. Ik heb maar niet meegedaan want ik dacht waarmee moet ik schudden en dan zeggen ze weer tegen elkaar hey moet je die witte is zien staan!

Mzungu betekent witte en dat hoor je hier overal continue en is denk ik hetzelfde als wij neger zeggen. Op straat wordt je ook continue aangesproken en aangeraakt. Die kindjes zijn wel lief en volgen je overal. Die vrouwen bekijken je alleen van top teen, maar die mannen. Echt die sjonnies, loop je op straat hoor je continue Hey my friend, Hey my sister en ik denk ik ben je vriendin niet en ook niet je zus. En hun maar lachen, en als ze hier dan is tandpasta of tandenborstels kennen maar dan zit er zo’n dikke bruine laag over die tanden (dus deze sjonnies zie je dus ook niet in het donker ).

Gelukkig zijn alleen de mannen op straat zo, en als je in een winkel kom of gewoon in het ziekenhuis zijn de dokters en ander (mannelijk) personeel echt super vriendelijk en niet handtastelijk. We hebben nu afgelopen week 3 nachtdiensten gelopen. Die beginnen om 6pm t/m 7u30 am, dus gelijk 13,5 uur ideaal! Onze eerste nachtdienst sloeg echt op alles. Er lagen 2 dames in arbeid bij het begin die eigenlijk vlot vooruit gingen. Dus op den duur was het zover, en toen zei de vroedman trek je steriele handschoenen maar aan dus yes eindelijk!! Bevalling verliep goed, alleen was het een vaste navelstrengomstrengeling, dus ik wilde die gaan afklemmen: shit, maar 1 kocher… uit 1 of ander kastje nog een kocher gevonden. Wilde ik de navelstreng door gaan knippen: een botte schaar maar dan ook echt bot! Dus toen moest er nog een andere schaar komen, dit kan ook alleen in Afrika!! Maar het duurde ondertussen wel veel langer als nodig was voor het kindje dus was echt bang hoe het kindje eruit zou komen. Gelukkig werd het daarna snel geboren, en had ik mijn eerste Afrikaantje ter wereld geholpen: een lief klein meisje wat het de eerste minuten niet goed deed (wat te verwachten was omdat de navelstreng zolang zo strak om het nekje had gezeten). Na flink kloppen, afdrogen en ondersteboven houden begon het eindelijk te huilen! Oh wat was ik blij toen ik dat kleine meisje voor het eerste hoorde huilen, een heerlijk gevoel toen. Even later moest de placenta natuurlijk nog geboren worden, nou daar hebben ze hier geen geduld voor. Die wordt er gewoon uitgetrokken, echt een verschrikkelijk gevoel om dat te doen. Gelukkig worden ze ook gelijk gestraft want bij mijn 3e bevalling zei ik dat de placenta nog vast zat en ik er dus niet aan ging trekken, toen ging de verloskundige van daar dat wel is even doen. Toen trok ze natuurlijk de navelstreng er af en zat ze echt compleet van boven tot onder, onder het bloed. Dit vond ik erg vermakelijk, ik dacht dat is je eigen schuld. Maar toen zaten we natuurlijk wel met een enorme bloeding en hebben ze de placenta manueel afgehaald. Wat enorm pijnlijk is voor die vrouw en totaal niet nodig was geweest als er niet zo hard aan de navelstreng was getrokken. Ik vond dit heel erg voor die vrouw, want zij gaf best veel pijn aan en kneep op den duur haar benen dicht (alles gebeurt hier zonder verdoving, ook het hechten als je het niet nadrukkelijk vraagt).
Maar als de vrouwen hier in de ogen van het personeel niet luisteren of meewerken word er enorm tegen ze geschreeuwd, of ze krijgen gewoon een klap (dit vond ik zo erg dat dat gedaan werd en stond gewoon perplex maar hier schijnt het normaal te zijn want heb het ondertussen al vaker meegemaakt helaas).

Tijdens de laatste nachtdienst van de week lag er helemaal niemand toen we begonnen, gelukkig kwam daar ’s avonds verandering in. Rond een uur 10 kwam er een meisje van 19 binnen, zwanger van het 2e kindje en met 3 mannen bij zich. De man van de vrouw stonk enorm naar de alcohol en was erg luidruchtig en op ruzie uit. De vrouw was niet opgevolgd tijdens de zwangerschap, dus we wisten niks van haar. Ze had ook geen kanga (doeken die voor de bevalling en baby worden gebruikt) en het zakje met de watten, oxytocine en hechtmateriaal niet bij. Dit liep al snel uit tot ruzie met de 2 vroedvrouwen van die dienst en de dronken echtgenoot. Op den duur is deze man weggetrokken door 2 andere mannen na flink wat bedreigingen. Toen we het meisje gingen onderzoeken, bleek ze ook helemaal onder de littekens te zitten, maar ook echt helemaal overal. Toen er gevraagd werd hoe dat kwam, zei ze door het krauwen, helaas hadden wij andere vermoedens. Mevr. bleek zwanger te zijn van haar 2e kindje, en inderdaad in arbeid. Omdat we niet precies wisten hoever ze zwanger was en maar een klein buikje hadden wilden we haar eerst doorverwijzen naar een groter ziekenhuis in de buurt. Maar mevr. vlotte zo hard dat hier geen tijd meer voor was. Gelukkig ging de bevalling redelijk vlot en kwam er een gezond meisje uit.

Tijdens de nachtdiensten ben je met 1 verloskundige en 1 helpende verloskundige, maar dat het nachtdiensten zijn merk je wel echt goed. Tijdens de eerste nachtdienst gingen ze gewoon rond 23u in een bed liggen, muggennet erover en slapen. Hier stonden we zo van te kijken want er lagen gewoon 5 vrouwen in arbeid. Op den duur liep er eentje de verloskamer in en was ze inderdaad klaar om te gaan bevallen. Dus wij maar steriel gaan staan en die bevalling gaan doen. Deze mevr. was flink besneden, dus het hoofdje paste er echt niet door. Omdat we hier van het ziekenhuis niet mogen knippen ben ik maar een verloskundige wakker gaan maken of we toch alsjeblieft niet een episiotomie mochten zetten, want dat het kindje echt geboren moest worden. Hiervoor kwam hij toch maar z’n bed uit en kwam even kijken. We mochten vooralsnog niet knippen en moesten het perineum maar over het hoofdje schuiven! Dit resulteerde natuurlijk in een totaal ruptuur bij mevr. maar het kindje werd gelukkig geboren, maar geen goede APGAR. Het kindje was hartstikke slap, heel blauw en huilde niet. Op dat moment is het zo frustrerend omdat je zoveel sneller had kunnen handelen maar het gewoon niet mag. Uiteindelijk het kindje erbovenop gekregen en huilde het zachtjes. Hier worden de baby’tjes meteen gewogen en in doeken gewikkeld, verder wordt er niks nagekeken en wordt het kindje gewoon alleen op een matras gelegd onder een lamp. Ook bij dit kindje werd dit gedaan, ondanks de slechte start. Na enkele minuten begon het inderdaad te kreunen wat te verwachten was. Hier werd niet naar omgekeken door het personeel, hier denken ze volgens mij zolang het geluid maakt dat het wel in orde is. Ik heb het kindje opnieuw ingewikkeld in een droge doek en het dicht tegen me aan gehouden. Hier vinden ze dat raar als je zo met een baby’tje loopt, en zo vasthoudt. Maar daar geef ik niks om, kunnen ze me maar een rare witte vinden. Dit kindje had hartstikke veel moeite om zichzelf warm te houden en de mama kon het kindje nog niet bij zich houden. Enorme cultuurshock dus gehad op de verloskamers, maar wel al heel veel gezien en gedaan!

Laatst wilde Marlies gaan douchen riep ze opeens dat we moesten komen. Zat er een kakkerlak bij m’n bed, maar geen kleintje nee echt zo’n hele grote dikke vieze bruine bewegende kakkerlak. Chantal is toen iemand gaan halen van het gastgezin want we durfde hem alle 3 niet weg te halen. Het nichtje kwam ons toen helpen maar dat ding maar lopen en echt heel hard rennen over de muur naast mn bed, brrr.. Opeens stond de dokter ook in onze slaapkamer want die kwam op het gegil af en zijn vrouw had gezegd dat er iets met de meisjes was, nou dus niet met ons maar met die vieze kakkerlak.. En hij maar lachen en maar niks doen, zei hij dat dit nog maar een kleintje was en dat ze veel hier liepen. Net als van die grote harige zwarte spinnen en slangen…..

Afgelopen weekend hebben we onze eerste trip gemaakt, we hebben Mount Longido beklommen ongeveer 77 km van Arusha vandaan. Maar voor we daar waren moesten we eerst door verschillende kampen van de Massai. Die mensen zijn dus echt zo lang, en staan inderdaad af en toe heel raar te springen en maken dan zo’n gek geluid. Ze hebben allemaal zo’n lange stok in hun handen. Maar dan hun gezicht, alle vrouwen hebben van die mega uitgelubberde oorlellen die helemaal volhangen met grote oorbellen en glinsterende dingen. Sommige hadden ook van die lippen, ze droegen allemaal grote doeken, maar die schoenen zijn wel heel grappig. Die maken ze van oude autobanden met een paar bandjes over, het lijken dan net van die Efteling schoenen zo heel rond omhooglopend voor hun tenen.

De kindjes kwamen allemaal naar ons toe rennen en wilden allemaal een handje, om die vervolgens niet meer los te laten. Die waren wel echt heel lief en schattig en super vrolijk allemaal. Maar sommige mannen waren echt heel vervelend, er zat er alsmaar eentje continue aan me en overal heen te trekken, en ik dacht laat me nou is los begreep er niks van. Kwam er zo’n opa aanzetten met een kom bloed, vies!! Dat dronken ze gewoon op, en hun dat maar voor mijn gezicht houden, zo goor. Denk toch niet dat ik bloed ga drinken, ik hou het wel bij de Fanta! Op den duur was ik die man zo beu, dat ik me heb los getrokken en zo boos heb gekeken dat die niet meer keek. Het zal misschien wel heel aardig bedoeld zijn maar was zo irritant, die was alsmaar raar aan het springen en aan het roepen, en die andere Massai mensen reageerde daar ook niet op, dus volgens mij was het de gek van het dorp ofzo..

Er liepen daar verschillende bepakte ezels rond maar vooral heel veel geitjes, echt zulke schattige. Sommige zagen er wel gek uit met van die grote uiers die over de grond sleepte, en allemaal zo’n bel om dat klonk wel gezellig. Er waren ook heel veel kleintjes, echt zo heel klein nog met van die grappige sprongetjes. Was echt heel leuk, totdat we wat verder liepen. Het stonk daar heel erg en er waren heel veel kampvuurtjes, en toen zag ik wat er op lag: gewoon hele geitenhoofden!! Maar dan niet zomaar een stukje, nee gewoon een hele kop met ogen, oren en schedel. Ik vond het zo zielig en het stonk zo enorm. Ik was zo perplex op dat moment dat ik alleen maar heb staan kijken, en toen zag ik nog iets veel erger. Tussen de bomen waren ze een geit aan het ophangen aan zijn achterpoten en ze sneden zo zijn keel door en het bloed vingen ze op. Ik werd er zo misselijk van, en die geur die daar rond hing van dat bloed en die bbq met het zonnetje en ongeveer 35 graden… En die mannen maar lachen, ik denk dat ik een beetje vies keek kwamen ze met van die stukken vlees naar me toe dat ik moest eten enz. Maar ga echt geen geit eten hoor! En toen kwam de volgende stink geur erbij, was er zo’n ander mannetje de darmen van de geit aan het schoonmaken, viel allemaal poep uit. Maar die Afrikaanse geiten hebben maar rare poep hoor. Niet zo van die lieve zwarte keutels, nee van die breiige gifgroene poep en stinken! Was wel interessant hoe goed je alle organen zag liggen, zo kon je heel goed de lever onderscheiden en de longen, maarja het bleef dat lieve geitje. Ik stond er wel van te kijken hoe gemakkelijk je die vacht van het vlees los kon trekken, gewoon met je vingers er tussen en dan trek je het er zo in 1 geheel van af! Toen vond ik die Massai mensen helemaal niks meer en ben ik maar bij de nog levende lieve kleine geitjes gaan zitten, het liefst had ik ze allemaal meegenomen of lekker laten ontsnappen, dat ze maar vegetariër worden. Geiten zijn niet om op te eten, en het is nog is erg vies ook!

Rond 13uur zijn we begonnen aan de tocht naar de berg, na 4 uur lopen en klimmen kwamen we aan op de plek waar we onze tenten gingen opzetten. We hadden een drager gehuurd om alle kookspullen en tenten te dragen, maar toen we in het kamp waren waren het er opeens 3, dus moesten we er ook 3 betalen haha kan alleen maar hier. We kwamen er ook pas hier achter omdat deze mannen een stuk sneller de berg op klommen dan wij. Ze droegen echt super veel spullen op hun hoofd en aan hun armen. Ze hadden maar slippertjes aan of enorm kapotte schoenen maar ze renden zo de berg op alsof het een goed recht geasfalteerd weggetje was!

Een Massai man was onze gids, hij droeg een heel groot geweer en groot mes bij zich open en bloot. Toen ik vroeg waarvoor dat was zei hij dat er heel veel buffels rondliepen die gevaarlijk waren, gelukkig hebben we alleen grote hoeveelheden poep van die beesten gezien. Ook zei hij dat er daar veel wilde olifanten liepen, die hebben we helaas niet gezien alleen de grote voetafdrukken, erg jammer.

Eind de middag kwamen we bij een open plek aan waar we de tenten hebben opgezet en lekker in het gras zijn gaan liggen. We hadden bij de supermarkt marshmallows gevonden dus die hebben we ’s avonds geroosterd, de Massai mannen zaten ons heel raar aan te kijken maar we hebben ze toch zo ver gekregen dat ze ervan proefde. Dit hadden we beter niet kunnen doen want toen was de zak leeg, haha die mannen zaten helemaal onder de marshmallows erg grappig!

De volgende ochtend zaten we om 6u aan het ontbijt: bruine bonen, worstjes en een soort pannekoekjes! Super zwaar zo ’s ochtends vroeg, maar het ging een zware en lange tocht worden dus we moesten goed eten. Het was een goede, super mooie klim, met heel veel groen en mooi uitzicht. Zo rond de middag bereikte we de top en hadden we echt een mega uitzicht! We zagen de Mount Meru, de witte top van de Kilimanjaro boven de wolken en de grens met Kenya. Daar hebben we op een grote hoogte onze boterhammen gegeten en zijn daarna weer terug begonnen met de afdaling. Rond half 4 kwamen we terug aan bij het tentenkamp en moesten de tenten weer afgebroken worden, gelukkig waren die Massai mensen daar heel handig in, en had de kok weer een lekkere maaltijd voor ons gemaakt.
Helaas moest ik toen toch echt weer plassen, maar dat in het wild plassen gaat dus echt niet hea. Dan moet je helemaal hurken maar aangezien daar het gras ongeveer een halve meter hoog is en echt enorm prikt is dat niet handig. Maar als je in een open stuk zit, dan ziet iedereen je zitten dusja dan maar allemaal stekels in mijn kont en iets wat natte schoenen want ben geen man en kan dus niet richten, echt drama!!
Tegen een uur of 18 waren we weer helemaal beneden in het dorpje en wachtte daar een kleine vrachtwagen met een open bak en 2 bankjes. Moesten we daar in gaan zitten met 15 man en al die tassen. Maar aangezien de weg hier 1 en al putten en hobbels (de Belgische wegen zijn vergeleken hierbij nog netjes) zijn zit je niet echt stabiel haha.
Uiteindelijk om 20u terug in Arusha en lekker bij het gastgezin gaan douchen. Tot zover weer dit verhaaltje dat toch weer veel langer is geworden dan ik wilde maar ik ga me nu aankleden en zo naar de Massai markt want we hebben al lekker weekend!

Dikke kus Cynthia