Aapjes, heel veel baby's en een warme douche!

Het is alweer heel lang tijd voor een update, sorry! Ik wordt bijna gestalked met berichtjes dat ik mijn blog echt weer moet bijwerken, maar de dagen zijn hier te kort, we willen en moeten teveel doen hier en het Afrikaanse tempo is zo traag, maar dan ook echt traag… Maar dat stalken van jullie is beter dan die irritante vent die mij hier stalkte op mijn nummer van hier met berichtjes in het Kiswahili die ik toch niet begrijp en bellen midden in de nacht!

Een paar weken geleden zijn we dus door het gastgezin meegenomen naar Moshi op de Kilimanjaro, het was daar erg mooi en heerlijk een tuin en mooi weer! Verder zijn we daar rondgeleid door Bonny de jongste zoon van de dokter, we zijn de jungle in gegaan en hebben daar een waterval gezien en zijn naar het ‘centrum’ gelopen. Dit was niet meer dan een rijtje huisjes met hele kleine winkeltjes en wat geïmproviseerde barretjes. Maar ze hadden een koude Fanta dus dat smaakte al, en we werden vergezeld door een heel schattig tam katje. We zien hier heel veel beestjes en heel veel puppy’s en kittens zo enorm schattig. Laatst lagen we overdag te slapen en werd ik wakker van kattengemiauw zag ik vanuit het stapelbed door het raam 2 kleine poesjes buiten zitten, zo lief! Ik er meteen heen maar ze waren hartstikke schuw. We mogen ze hier eigenlijk ook allemaal niet aanraken dat vind ik zo stom maar wel het veiligst met al die ziektes die ze bij dragen. Ik vind ze hier ook helemaal niet lief naar die dieren en daar kan ik zo boos over worden. Dan ligt er een hondje lekker op het gras te slapen gooien ze er een steen naar toe zonder reden, dit waren trouwens nog schoolgaande jongetjes die gewoon voorbij liepen. Ik werd hier zo kwaad om dat ik ze bij hun arm heb gepakt en de neiging had om zelf is een steen te gooien naar hun. Nu trek je hier al veel bekijks omdat je wit ben, maar dit zijn ze helemaal niet gewoon dus dit kost me flink wat geduld.

Verder zijn we daar een grot ingegaan en ik gewoon aan de goed georganiseerde Europese bezienswaardigheden had er heel wat anders van verwacht. Nog voor we de grot in gingen lag ik al onderuit op de grond, liepen we naar beneden met mijn koplampje moesten we al meteen op handen en knieen omdat het zo laag en nauw was. Het is maar goed dat schoonmoeders niet mee was want dit had niet je ding geweest ;). Gelukkig werden we vergezeld door heel veel vleermuizen, die waren zo grappig als je met je lampje toevallig op ze scheen vlogen ze weg maar meestal naar je toe dus dan voelde je ze over je haren en armen gaan erg lachwekkend. Ook vonden we een nestje met 3 grondratten, wat een lelijke beesten joh! Verder was de grot gewoon heel vies en klein maar wel interessant dat dit al zo lang geleden gegraven is als onderduiking voor de opstandingen hier. De ingang van de grot was gewoon in een achtertuin van een man die daar samen met zijn vader woonde en 15 weeskinderen, erg triest.

De rit naar Moshi was nog veel lachwekkender, het is ongeveer. 70 km vanaf Arusha en we zouden met de truck van de dokter gaan. Ging er opeens nog een vrouw mee en wij dachten lekker naïef ooh die gaat ook met de bus net als de jongste zoon want dat past niet met ons 3-en op de achterbank. Nou nee hoor die zat als eerste op de achterbank, wij 3 erbij. Maar er paste met geen mogelijkheid 1 Afrikaanse en 3 Hollandse billetjes op. Marlies zat aan de zijkant en moest de deur dicht doen maar dat ging gewoon niet, zij half op Chantal haar schoot gaan zitten om zo de deur dicht te krijgen. Toen vond ik de rit al leuk en moest ik al zoveel lachen. Toen werden we getuige van de dokter zijn rijkwaliteiten, nou die zijn er niet. Hij haalde in terwijl er een tegenligger was en je opeens met zn 3-en naast elkaar op een 2-baans weg reed, dan gaf hij opeens heel veel gas maar vergat te schakelen, of hij zag 1 van de gigantische drempels over het hoofd waardoor wij met ons hoofd tegen het plafond knalde. Toen rolde de tranen al bijna over mijn wangen want dit kan alleen hier. Het laatste stuk moesten we door de Bush Bush over modderweggetjes met enorme putten en bulten, en gewoon 50 km blijven rijden hea, het leek alsof ik op een op hol geslaagde trilplaat stond en het enige wat ik kon doen was lachen. Dit vond de dokter nog leuker waardoor hij nog meer als een imbeciel ging rijden. Gelukkig zijn we heelhuids aangekomen, begon het zonnetje te schijnen, de wolken trokken weg en plots was daar heel de Kilimanjaro zichtbaar met zijn witte top. Echt prachtig en zo speciaal om daar te staan!

Ook hebben we weer nachtdiensten gelopen op de verloskamer en zoveel meegemaakt! Ik heb heb mijn aantallen gehaald om te kunnen afstuderen en zit nu op 45 zelfgedane bevallingen en 58 geassisteerde bevallingen, dus het bevalt hier goed (letterlijk en figuurlijk ;)). Een paar bevallingen zijn me nog goed bijgebleven. Dus voor de (mannen) met een gevoelige maag of degene die met beelden lezen dan kan je dit stukje overslaan. 1 bevalling was zo leuk, Marlies stond steriel omdat zij bezig was met een bevalling ik was de doeken aan het klaar leggen voor het kindje tot er een dame de verloskamer kwam binnenlopen en heel vrolijk aan ons vroeg: Habari (hoe gaat het) en maar stond te lachen, dus wij dachten oh een nieuwe opname die is nog vrolijk. Tot deze vrouw op de verlostafel ging liggen even een geluidje maakte en ik het hoofdje al zag komen. Je had eigenlijk onze gezichten moeten zien. Ik vind dit zelf de leukste bevallingen die totaal anders verlopen dan je denk, dus ik als een malle me handschoenen aangedaan, ik had 1 onsteriele handschoen aan die andere was ik bezig maar toen had ik al met 1 hand het hoofdje vast. Als het hoofdje is geboren moet je voelen rond het nekje of de navelstreng er toevallig niet rond zit, en de pech: een vaste navelstrengomstrengeling maar ik had nog helemaal niks van instrumenten of andere benodigdheden voor de bevalling te doen. Mevr. luisterde ook niet en perste gewoon door, dus het kindje werd zo geboren maar deed het boven verwachting al snel goed. Toen was mevr. weer aan het lachen en ons en God aan het bedanken en heel lief. Ik kon er de humor wel weer van inzien, want 2 min. Later kwam er een verloskundige binnenlopen en die keek zo verbaasd naar mij dat ik daar al met een baby stond en van welke vrouw deze was dat ik alleen maar kon zeggen: Habari? (hoe gaat het).

Verder was ik ’s avonds gezellig met Eric aan het bellen, binnen was er op dat moment geen verwachting dat er snel iets gebeuren ging. Maar wat ik niet wist was dat er 3 vrouwen binnengekomen waren en achter elkaar bevielen, maar we hebben maar 2 verlostafels. Dus Marlies en Chantal waren allebei een bevalling aan het doen, toen er nog een 3e binnenkwam en door de pijn van de contracties half op de grond ging zitten waar ze het hoofdje van het kindje al tussen de benen zagen hangen. Jammer dat er op zulke momenten geen camera op hangt, want deze momenten zijn (vaak) achteraf erg lachwekkend. Deze mevr. zat dus met haar hoofd onder de verlostafel waar een andere vrouw lag te bevallen en is dus zittend op de grond bevallen. Zo hadden we voor 12u al 6 bevallingen kunnen doen, en lag heel de zaal nog vol, zelfs zo vol dat we meerdere vrouwen in 1 bed moesten leggen omdat er geen bedden meer waren. Na 1u ging iedereen slapen omdat het rustig leek, ik kan daar echt niet slapen dus ik zat maar een boekje te lezen tot ik een vrouw de verloskamers op zag lopen. Ik ben erachter aan gegaan en even later kwam er een verloskundige achter me aan. Deze mevr. was volledig dus weer een bevalling zelf kunnen doen, ik was net klaar met deze bevalling tot de volgende vrouw op de tafel ging liggen en ook volledig was dus weer een mooie bevalling mogen doen. Ik had nu 2 kindjes op de verzorgingstafel liggen, een echt dik zwartje met heel veel haar, en een wit iel negertje. Zo lief om deze zo naast elkaar te zien liggen. Na deze 2 bevallingen ben ik de verloskamers gaan opruimen en poetsen en toen kwam er weer iemand binnenlopen en heb ik nog een bevalling kunnen doen, en natuurlijk allemaal meisjes! Tegen een uur of 6 kwam ik de verloskamers weer uit en ben ik weer bij Marlies en Chantal gaan liggen.

Verder hebben we ook flink gebaald want toen we dinsdag op de verloskamers aan kwamen lag er een tweeling. Deze mevr. was van het eerste kind thuis bevallen en het 2e kindje is hier in het ziekenhuis bevallen, dit was wel even balen want daar hadden we graag getuige van geweest. Gelukkig ging alles goed met mama en de 2 kindjes. Maar we werden meteen gestraft want Zaterdag op zondag had ik een nieuwe opname die eigenlijk meteen op bevallen stond, dus ik steriel maar bij vaginaal onderzoek had ik een hele vage substantie aan mijn vingers zitten. De verloskundige zei dat het normaal was maar zelf dacht ik dat het meconiaal vruchtwater was. Toen kwam er een oudere verloskundige binnen en zonder dat ze de vrouw had onderzocht of wat had gevraagd vroeg ze of het toch geen stuit was, waarop de verloskundige zei dat ze gewoon een hoofd gevoeld had. Ik vond het wel verassend. Totdat mevr. begon te persen en ik daar netjes klaar stond om die bevalling te doen en ik toch echt iets anders dan een hoofdje zag komen, maar een klein schattig dik neger kontje! Dit was echt zo gaaf dat moment, gelukkig stond de oudere verloskundige er ook nog en heb ik een prachtige stuitbevalling mogen assisteren die helemaal volgens de boekjes ging! Zij liep met het kindje weg en ik mocht de placenta doen, maar toen ik aan de baarmoeder wilde voelen was deze nog wel erg groot, er zat gewoon nog een baby in! Hoe leuk was dat, ik vond het prachtig, vooral het gezicht van de mama want die wist ook van niks haha wat een grap, je zou maar tijdens de geboorte van je enige verwachte kind te horen krijgen dat je 9 maanden zwanger was van een tweeling in plaats van 1! Dus ik weer vaginaal onderzocht maar wat ik voelde was geen hoofdje, geen kontje nee het was een voetje! Echt mijn dag kon niet meer stuk, wat een leerervaringen, maar ook erg risicovol voor het kindje en een zware bevalling voor mama. 20 minuten later begon mama weer met persen en werden er 2 voetjes geboren, maar met het ruggetje kwamen helaas niet de armpjes mee wat het nog gecompliceerder maakten. De armpjes moesten afgehaald worden en toen wilde het hoofdje niet geboren worden. Wat er toen gebeurde was absoluut niet volgens de boekjes, maar er werd op die buik gezeten, getrokken en geduwd om die baby eruit te krijgen. Het duurde allemaal veel te lang en toen het kindje uiteindelijk geboren werd was het meer dood dan levend. Ik moest het meteen afnavelen en beginnen met reanimeren, gelukkig na het afdrogen, en aspireren had ik een zwakke hartslag en ben ik zuurstof gaan geven. Uiteindelijk deed het kindje het nog vrij vlug redelijk en was deze bijzondere bevalling afgelopen. Ik heb mevr. gehecht want die was natuurlijk gigantisch uitgescheurd, totaal niet prettig voor mevrouw maar ikzelf vind het zo leuk om te hechten! Omdat ik deze bevalling niet zelf heb gedaan maar het wel mijn beurt was, heb ik de volgende opname gedaan, die eigenlijk na 30 minuten ook volledig was en ook begon met persen. De verloskundige lagen allemaal te slapen en Marlies is na het aanreiken van de instrumenten en de doeken toch maar een verloskundige wakker gaan maken dat ik al bezig was met een bevalling. Het 1e kindje werd enorm snel geboren, maar het was zo klein echt enorm klein. Een meisje van 1.7 kg en ik had het in mijn handen en dacht OMG wat wordt dit, maar wonder boven wonder begon het meisje enorm hard te huilen snel afgenaveld en onder de warmtelamp gelegd en aan de verloskundige gegeven, waarop ik de natte doek van de buik afhaalde en echt je gelooft het niet maar die buik was nog gewoon zwanger, gewoon weer een tweeling! Zonder dat iemand het wist ben ik aan mijn eerste zelfgedane bevalling begonnen, het was zo jammer dat er geen camera ophing maar jullie hadden mijn gezicht moeten zien. Mijn mond zakte tot op mijn knieën en ik stond daar te stuiteren tussen die benen van mevr. omdat ik het zo gaaf vond dat ik daar als enige steriel stond en lekker die bevalling aan het doen was. Na 15 minuten werd het 2e meisje geboren 2.5 kg, en toen ik de mama feliciteerde met haar 2 meisjes kon ze me alleen maar aangapen met grote ogen. Het was voor haar haar 4e en 5e kind, en ik weet niet of ze blij was dat het er 2 waren in plaats van 1. Gelukkig deden de kindjes het redelijk goed. Ik heb die nacht verder nog 3 bevallingen gedaan want Marlies was tegen de ochtend in slaap gevallen samen met de verloskundige, maar de adrenaline stroomde nog door me heen en ik kan echt niet slapen tijdens nachtdiensten. Gelukkig ook maar want de 1 na de ander beviel, vrij normale bevallingen en ik heb die nacht mijn 37e, 38e, 39e, 40e, 41e en 42e zelfgedane bevalling gedaan. Het was de meest geweldige en leerzaamste nacht ooit, en ik ga het nooit meer vergeten wat heb ik het mooiste beroep ever gekozen en wat een bevoorrecht mens ben ik dat ik getuige mag zijn van al deze mooie momenten! Ik zweef nog steeds op een gigantische roze wolk (ja roze want alleen de meisjes willen geboren worden bij mij, de jongens doet Chantal, alsof ze ons uitkiezen vanuit de buik ;)).

Afgelopen weekend zijn we weer op stap geweest, we zijn zaterdag met een groep andere vrijwilligers naar de Materuni Waterfalls geweest, erg mooi en indrukwekkend. Het lag best verscholen tussen de heuvels dus de laatste 40 min. Moesten we lopen. Op de terugweg waren we dan ook opeens de rest van de groep kwijt, en Chantal en ik dachten hoe kan dat nou er is maar 1 paadje hier naar toe. Toen is de gids terug gerend en gaan zoeken, Chantal en ik vonden dit wel grappig en dachten dat er gewoon een sloom iemand bij zat en zijn alvast verder gelopen. We kwamen toen een houten huisje tegen die half op de straat en half in de heuvels leek te zweven, daar zijn we in gaan zitten en gaan wachten op de rest. Na een half uur kwamen ze eindelijk en konden we weer verder. Toen zouden we binnen 40 minuten rijden bij de kampeerplek bij de Hotsprings zijn, maar na 1.5 uur rijden inmiddels in het donker gaf de chauffeur eindelijk toe dat we toch wel verdwaald waren. Ook iedereen wees ons een andere kant op en we zaten hartstikke afgelegen. Op de duur is er een wildvreemd mannetje in de auto erbij gekomen en die heeft ons weggebracht. Het was nog best een stukje rijden en toen we er uiteindelijk waren weet ik ook niet waar dat mannetje gebleven is maar ik ben bang dat hij dat stuk in het pikkedonker weer helemaal terug gelopen is! De volgende ochtend zagen we pas hoe prachtig het daar was en hebben we na het ontbijt meteen onze bikini aangetrokken en als echte Tarzan & Jane tussen de bomen het warme water in geplonst. Het was een enorm leuke dag en jammer dat we weer terug moesten, een klein stukje paradijs.

Vorige week maandag zijn Chantal haar ouders aangekomen in het mooie Tanzania en die verbleven in een hartstikke mooie Lodge net buiten Arusha. De dinsdag zijn we daar heerlijk wezen eten, en hebben we voor het eerst in 6 weken een warme douche gehad. Och wat was dat heerlijk, ik voelde me daarna weer even een beetje Nederlander! We zijn enorm verwend door Leen & Evelien en dat was heerlijk, net alsof ik weer even verzorgd en betutteld werd . Verder hebben we afgelopen 2 weken 9 nachtdiensten gedaan, en naast de nachtdiensten afgesproken met Chantal en haar ouders en wat huiswerk gemaakt.

Het verhaaltje is weer lang genoeg, ik ga nu snel ik heb mijn feestjurk aan en worden zo opgehaald door onze vriend de taxichauffeur om naar een club net buiten Arusha een dansje te gaan doen. Morgen worden Marlies en ik opgehaald door een local en een Deense vrijwilliger om met de motor naar een park te gaan waar je op kamelen kan rijden, en aangezien ik dat in Turkije hartstikke goed kon (ahum*) gaan we dat nog is doen, hartstikke lachwekkend. Het is bijna net als paardrijden maar dan net ietsjes anders.

Maar lieve mensen tot de volgende blog weer, over 3 weken is Eric hier al, tijd gaat zo snel maar kan niet wachten! Met Pasen kom ik jullie koelkast in Nederland weer plunderen dus zorg maar dat die goed vol is en er genoeg paaseitjes zijn :D.

Kumkumbatia (dikke knuffel) xx Cyn